Rozdział VI (seria II)

- Cisza! - Jason walnął ręką w stół, starając się wszystkich uspokoić, jednak na próżno. Frank zamienił się w kurczaka i skakał po stole, starając się rozśmieszyć cierpiącą na chorobę morską Hazel, Piper i Jessica gadały o zaletach walki sztyletem, żywo przy tym gestykulując, Leo kłócił się z Crisem, Octopus stał między nimi warcząc, szczękając i zawzięcie merdając ogonem, a Nico wpatrywał się w zdjęcie szczęśliwych Perciego i Annabeh w Paryżu, na tle wieży Eiffla. Syn Jupitera uznał, że to trochę dziwne, ale nie miał czasu, aby się nad tym głębiej zastanawiać. - Możecie się trochę ogarnąć? Musimy zdobyć to berło Dioklecjana, a żeby to zrobić, musimy ustalić najpierw jakiś plan działania! 

- A po co ten plan działania, skoro i tak nic nigdy nie idzie według planu? - Nico uśmiechnął się drwiąco, starannie składając fotografię i chowając ją do kieszeni. - Idzie Jason, bo to był jego pomysł i ja, bo tylko ja mam władzę nad duchami, chyba, że ktoś ma coś przeciwko temu - wzruszył ramionami, jakby było mu wszystko jedno. - Na wymyślanie planu i tak nie ma czasu, zaraz powinniśmy być na miejscu. 

- Dobrze, w takim razie zebranie uważam za zakończone, możecie się rozejść - Jason przejechał sobie ręką po twarzy. Nie znosił pełnić roli przywódcy, ale teraz, gdy Percy i Annabeth byli w Tartarze, wszyscy jednogłośnie uznali, że to on powinien im przewodzić. Piper i Leo byli jego przyjaciółmi, ufali mu, Hazel i Frank darzyli go szacunkiem, bo w Nowym Rzymie był pretorem, Nico stwierdził, że mu to obojętnie a Jessica i Cris nie mieli zdania w tej sprawie.

- Jason, a mogę mieć takie jedno pytanko? - Jessica przesunęła się do niego i, uśmiechając się uroczo i trzepocąc rzęsami, patrzyła mu prosto w oczy. - No bo skoro wy dwoje tam idziecie, a my zostajemy na pokładzie i nie mamy co robić, to może ja pouczę trochę Crisa posługiwania się bronią? 

- Yyyyy, Jess, nie sądzę, aby to był dobry pomysł - blondyn położył sobie dłoń na karku, spoglądając błagalnie na śmiejącą się Piper. Chociaż Jessica nie umiała posługiwać się czaromową, w jej sposobie zachowania było coś takiego, że nie dało się jej odmówić. - Jesteś jeszcze osłabiona, jakby coś ci się stało... 

- Oj, no weź, przecież wiesz, że nic mi się nie stanie! - dziewczyna ze złością tupnęła nogą. - Mam Octopusa i swoją bluzę, a poza tym potrafię walczyć najlepiej z was wszystkich!

- Wiesz, nie byłbym bym tego taki pewien... - Jason zmarszczył brwi, zaciskając dłoń na rękojeści swojego gladiusa. Uważał, że walczy naprawde nieźle, w końcu zabił trojańskiego potwora morskiego, zwalił czarny tron Kronosa i udusił tytana Kriosa gołymi rękami! 

- Grace, ty akurat lepiej z nią nie dyskutuj - Nico niby od niechcenia wyjął z pochwy swój stygijski miecz i zaczął się nim bawić, obracając rękojeść w dłoniach. - Siedzisz obok dziewczyny, która posługuje się bezbłędnie każdym możliwym rodzajem broni, nawet, jeśli widzi ją pierwszy raz na oczy. Poza tym trafiła do podziemia, zaprzyjaźniła się z Cerberem, kilkanaście razy wygrała z Hadesem w karty, wyleczyła jego ulubionego piekielnego ogara i powróciła do życia. Uważam, że próba nauczenia Cristiano władania mieczem nie będzie dla niej jakimś wielkim wysiłkiem - uśmiechnął się drwiąco. 

- Okey... - Jason nerwowo przełknął ślinę, patrząc z przestrachem na Jessicę, która z uśmiechem na twarzy obracała w palcach sztylet. Chłopak nie wiedział, czy mu się wydawało, czy dziewczyna naprawdę piłuje sobie paznokcie. Natychmiast odwrócił wzrok. - Di Angelo, bądź gotowy, zaraz schodzimy na ląd. 

- Dzięki, Supermanie, jesteś świetny! - Ruda spojrzała na niego z uśmiechem na twarzy i cmoknęła go w policzek. - Obiecuję, że kiedy wrócicie statek dalej będzie w całości! 

- Nie, nie tak! Jeszcze raz. Krok do przodu, pchniecie, zablokuj cios! Nie rób ciągle uników, bo w końcu opadniesz z sił i przeciwnik cię trafi - Jessica po raz któryś z kolei wytrąciła mu miecz z ręki. Od kilku godzin próbowała nauczyć Crisa posługiwać się bronią. Niestety, z marnym skutkiem. 

Na walkę sztyletem chłopak był zbyt rozkojarzony i powolny, strzelanie z łuku też nie wychodziło mu tak jak powinno, a włócznią było jeszcze gorzej. Jedynie miecz był czymś, co chłopak wogóle był w stanie utrzymać w rękach. 

Niestety, dzieci Afrodyty raczej nie mają tworzonego talentu do walki. 

Dziewczyna westchnęła głośno i z cichym pacnięcien opadła na siano, chowając twarz w dłoniach. Cris po chwili usiadł obok niej. 

- Jessie? 

- Hmm? 

- Przepraszam... Ja się staram, naprawdę! Tylko... 

- Nie przepraszaj, po prostu ten świat nie jest stworzony dla ciebie, cała ta mitologia, greccy bogowie, herosi, potwory... - spuściła wzrok, bezwiednie bawiąc łukiem na swojej branzoletce. - Albo to ja po prostu przeceniłam własne możliwości i po prostu nie umiem cię nauczyć... 

- Właśnie nie! Jesteś świetnym nauczycielem! Po prostu to ja jestem beznadziejny - wymamrotał, przeczesując sobie włosy dłonią. Chciał się nauczyć walczyć, naprawdę! Chciał być księciem na białym koniu, rycerzem w lśniącej zbroi, walczącym ze smokami i ratującym księżniczki z opresji. Taa, szkoda tylko, że to właśnie jego księżniczka musiała go bronić, bo on sam nie potrafił nawet zadać najprostszego ciosu mieczem. 

Nagle drzwi sali się otworzyły, a do środka wparował uśmiechnięty Leo Valdez z tacą pęłną kanapek. 

- Czy ktoś tu zamawiał room service? -  puścił oko Jessice i pokłonił się tak nisko, że kanapki prawie pospadały z tacy. 

- Leo? - dziewczyna gwałtownie poderwała się z miejsca. - Co ty, do cholery, tu robisz? Przestraszyłeś mnie! 

- To już nie moge przynieść kanapeczek mojej pięknej pani? - chłopak wzruszył ramionami, cały czas się uśmiechając. - Twoje ulubione, panini z pomidorami i mozzarellą.

- O matko, Leo, dziękuje, jesteś skarbem! - dziewczyna podbiegła do niego i mocno go uścisnęła, prawie ponownie wytrącając mu tacę z rąk. 

- Wiem, ale nie martw się, dla ciebie wszystko, księżniczko - uśmiechnął się uroczo. - A dla szanownego pana Crisa są z grillowanym kurczakiem i avokado. 

- Ej, to było chamskie! - Cris również podniósł się z miejsca i zmroził Leona lodowatym spojrzeniem. - Wiesz przecież, że mam uczulenie na avokado! 

- Naprawdę? - Valdez spojrzał na niego spod uniesionych brwi. - Wybacz, musiałem zapomnieć. Ale, wracając do tematu, przyniosłem wam jedzenie, bo ćwiczycie tu już ciężko od kilku godzin i pewnie już jesteście głodni - obrzucił Crisa sarkastycznym spojrzeniem. - Chociaż tak naprawde, to Jess pracuje, a ty się obijasz. 

- Ej, koleś uważaj, na słowa - Ronaldo zrobił krok kierunku Leona, spojrzał na niego z góry i prychnął. - Z tego, co widziałem, ty też nie radzisz sobie za dobrze z mieczem..

- Nie trzeba walczyć mieczem, aby mieć całkiem niezłe wyniki z potworami - Leo wytrzymał jego spojrzenie, cały czas uśmiechając się ironicznie. - Ja akurat mam nieco inny sposób walki. 

Z jego dłoni wystrzeliły kulka ognia i poszybowały w kierunku Crisa, który w ostatniej chwili odruchowo odbił ją mieczem. Nie zdążył nawet spokojnie odetchnąć, gdy 3 kolejne kule ognia, tym razem o wiele większe od poprzedniej, nieomal go trafiły. 

- Leo, ogarnij się! - Jessica chcąc jakoś to przerwać, złapała go za koszulkę, jednak chłopak wyrwał się i odruchowo posłał kulę ognia w jej kierunku. Dziewczyna w ostatnim momencie zdążyła uskoczyć, jednak pocisk zdążył osmalić jej ubranie. - Valdez, to serio nie jest śmieszne! Chciałeś mnie zabić? 

- Wybacz, księżniczko, nie chciałem - Leo nawet na nią nie spojrzał, zbyt zajęty walką z Crisem. - To było odruchowo, ale nie powinnaś się zbliżać, to zbyt niebezpieczne. 

- Właśnie Jessie, lepiej się odsuń, bo coś ci się stanię - wykrztusił Cris, przez zaciśnięte zęby, cały czas odbijając mieczem kule ognia. Jego czoło było mokre od potu, a dłonie drżały, jednak radził sobie całkiem nieźle. - To poważna sprawa, a nie zabawa dla małych dziewczynek. 

- Cris! A kto przed chwilą uczył cię podstaw, takich jak na przykład prawidłowa postawa i sposób trzymania miecza?! - dziewczyna była tak zła, że włosy zaczęły jej dymić, a palce zaciśnięte na rękojeści sztyletu zbierały. Jak ten niewdzięczny bachor śmie tak o niej mowić! A ona była gotowa oddać mu część swoich kanapek od Leona! - Nie umiesz jeszcze nawet dobrze walczyć! A teraz po prostu masz szczęście! Gdyby to był prawdziwy ziejący ogniem potwór, a nie ten gamoń Valdez, bojący się uszkodzić swój ukochany statek, już dawno zostałaby z ciebie kupka popiołu!

- Jessie, kochanie, o mnie się nie martw, radzę sobie naprawdę dobrze! Ty lepiej uciekaj, ratuj siebie, ja postaram się jakoś odciągnąć tego potwora! 

- Sam se jesteś potworem, Pedaldo! - Leo prychnął, wyraźnie urażony. - To, że jestem tragicznie zabawny i przystojny, a ty mi tego bardzo ale to bardzo zazdrościsz, nie znaczy jeszcze, że nie jestem człowiekiem! 

- Ty niby jesteś przystojny, taniocho jedna? Patrz na te mięśnie! Biceps, triceps, wspaniałe mięśnie ud i pośladków, nie mówiąc już o moim sexownym sześciopaku! Wszystkie laski na plaży się za mną oglądają! 

- A co, chodzisz na plażę z papierową torbą na głowie? 

Jessica prychnęła i przewróciła oczami. No tak, chłopcy znowu trochę za bardzo wczuli się w rolę. Ale ich zabawa powoli zaczynała robić się niebezpieczna - Cris opadał z sił, więc kule ognia coraz częściej mijały go o włos, za to Leo chyba tracił kontrolę nad ogniem. Musi ich rozdzielić, zanim się pozabijają!

Dziewczyna przeklęła się w duchu, za swój beznadziejny pomysł. Przecież to było oczywiste, że coś pójdzie nie tak! Z jej pechem? Chyba nawet Tyche nie dałaby rady jakoś pomóc, a przecież jest boginią szczęścia! No ale miała być z Octo, więc powinna być bezpieczna! 

Octo! Dziewczyna walnęła się ręką w czoło. Jak mogła o nim zapomnieć?! Przecież on może ich rozdzielić! 

Zawołała wilka telepatycznie. 

Zero reakcji.

Spróbowała jeszcze raz. 

Nic. 

Ponownie walnęła się w czoło, przy okazji obrzucając wszystkimi możliwymi hiszpańskimi przekleństwami jakie znała, a było tego naprawdę dużo. No tak, jak mogła o tym zapomnieć! Przecież w ostatniej chwili powiedziała mu, żeby poszedł z Nico i Jasonem, żeby w razie czego ich osłaniać! 

Cholera jasna! I co ona teraz ma zrobić?! 

Nic. Nie mogła już nic zrobić. Mogła tylko modlić się do wszystkich znanych sobie bogów i mieć nadzieje, że nikomu nic się nie stanie. 

Po raz pierwszy w życiu czuła się tak bezsilna.

- Leo, Cris, ja was... bardzo proszę - jej głos się załamał. - Błagam, weźcie się ogarnijcie! 

A pózniej prosto w nią trafiła odbita przez Crisa kula ognia. 

~~~~~ 

Wiem, przepraszam, jestem beznadziejna i nic mnie nie usprawiedliwia do zwlekania z tym rozdziałem, ale naprawde nie miałam weny ;c W sumie to nadal jej nie mam, Apollo się fochnął, zabrał i nie chce oddać, dlatego ten rozdział to takie trochę chińskie badziewie o niczym, ale naprawde nie miałam pomysłu ;/

PS.: Wszystkiego naj z okazji dnia kobiet ;* 

PPS.: Chcecie moje zdjęcie? Mam wyjątkowo ładne teraz (jak na mnie jest ładne, chociaż i tak wiem, że wyglądam jak jakiś menel) i mogę dać, bo ktoś chyba kiedyś chciał (chociaż nie wiem, czy to na tym blogu)